Piet Bom
Als iemand me in de zomer van 1992, na de aankoop van onze eerste husky, verteld zou hebben dat van nu af aan ons leven geheel anders zou worden, zou ik hem voor gek verklaard hebben. Sterker nog, een half jaar later kregen we deze opmerking en heb ik haar voor gek verklaard en met een smalende glimlach ben ik doorgelopen, nog net niet naar mijn voorhoofd wijzend, en alles afgedaan als onzin.
Nu zijn we een tijd verder. De tuin is omgebouwd in een kennel, waarop dit moment meerdere husky’s hun huis hebben gevonden. De auto is verdwenen en we rijden tegenwoordig een bestelbus. Zomervakantie bestaat nauwelijks meer want we kijken reikhalzend uit naar de tijd dat de temperaturen onder de 15 graden dalen en we de honden in kunnen spannen voor de training. Voer wordt niet meer in kleine zakken aangevoerd maar gaat met tig zakken tegelijk in de opslag. De garage lijkt op een drugstore in Klondike. Als we door de tuin lopen worden we omgesprongen door een hond met een bontjas. De dierenarts rekening is hoger dan de rekening die we van onze eigen arts krijgen. Achter de adressen van kennissen staat bij meer als de helft “musher” vermeldt. Onze kennissen en vrienden zijn door heel Nederland en het buitenland verspreid.
Kortom:
Sinds 1992 houden wij (Natascha en Piet Bom) ons intensief bezig met de sledehondensport. De omgang met onze Siberische Husky’s is in de loop van de tijd uitgegroeid van een hobby tot een “way of live” . Het “huskyvirus” heeft ons door de jaren heen aardig (positief) parten gespeeld. Zo erg zelfs dat we twee dochters, hun partners en nu zelfs de kleinkinderen aangestoken hebben.
Ik leef (nog steeds) mijn eigen jongensdroom en ik ben nog lang niet van plan om wakker te worden!!!.
